Lang leve Luigi! Ik vermaak me dit ‘jaar van Luigi’ opperbest met de broer van ’s werelds bekendste snordragende loodgieter. Toch verbaas ik me ook over de emoties die die gast bij me losmaakt. Ik hield altijd enorm van hem, maar nu weet ik het niet meer zo zeker.Er was eens een mooie dag dat ik een column schreef waarin ik aangaf dat Luigi zo meelijwekkend is op de coverfoto (hihi) van Luigi’s Mansion 2. Hij was heel vroeger in de SNES-tijd al mijn favoriete, omdat hij de L van Laura op zijn pet draagt. En vooruit, omdat mijn broer nu eenmaal altijd Player1 wilde zijn en dus Mario. Hoe dan ook, in Luigi’s Mansion 2 was de virtuele man aardig bang en daardoor superschattig. Die angst was zo meelijwekkend, dat ik er een colunm over schreef.Wederom een column over Luigi, maar dan over hoe hij in zijn nieuwste game is: stressverwekkend! Ik voel mijn bloeddruk nog voordat ik een level opstart al omhoog schieten. Je weet toch wat er gebeurt als je tijd er bijna op zit in een level van een Mario 2D-platformer? Juist. Je hoort zo’n irritant geluid en vervolgens gaat de muziek sneller en zie je de tijd (nou ja, dat zag je de hele tijd al maar het valt nu ineens op!) als een gek wegtikken.Ik kan me niet voorstellen dat er mensen op de aarde zijn die rustig kunnen blijven wanneer de muziek ineens in een stroomversnelling gaat. Ik in ieder geval niet en laat New Super Luigi U nou 82 of 83 keer dat zijn. Je begin meteen al met nog maar 100 seconden op de klok en je moet dan een level doorracen. Oke, het zijn geen levels met de lengtes zoals die in de basisgame met Mario in de hoofdrol, maar je weet niet hoe lang ze zijn voor je ze een keer hebt doorgespeeld, dus je gaat hoe dan ook stressen.Al is het alleen maar omdat de muziek hard gaat en de tijd supersnel wegtikt. Ik word er bloednerveus van. Is dit nou wat ik van gamen wil? Dat ik na een drukke dag werken nog meer druk voel van de games die ik speel? Ik zal je eerlijk zeggen, ik geniet enorm van Luigi in New Super Luigi U, maar ik vind het jammer dat ik voor mijn gevoel niet rustig de tijd kan nemen om alles goed in me op te nemen.Moeten alle games dan maar zonder tijdsdruk zijn? Liever niet, maar het aantal seconden dat je normaliter in een Mario-game krijgt, 299 of 399 uit mijn hoofd (maar ik ben slecht met getallen), is veel prettiger. Dan kun je nog even rustig rondkijken in een level, op zoek naar geheime uitgangen, nog even alle vijandjes killen en puntjes binnenhalen, of op zoek naar de sterrenmunten die altijd weer in de game terugkomen… Ik vind het heel lastig, Luigi U, want hoewel ik geen fan ben van die stress, blijf ik toch weer op de bank knallen en Luigi U aandoen. In het boek Beter dan Echt beschrijft Jane McGonigal dat gevoel precies. Gamers willen zichzelf best een beetje laten lijden, omdat het einddoel belangrijk voor ze is. En zelfs als het einddoel na veel pijn en moeite is gehaald, dan willen gamers het liefst nog doorspelen als het kon. Ik dacht altijd dat ik daar niet het type voor was, omdat ik vrij snel een game even naast me neerleg als ik niet verderkom, maar Luigi heeft het tegendeel bewezen. Ook ik ben een slaaf van mijn hobby geworden! Maar, dan wel eentje die er extreem gestresst van raakt..
