Fans van de eerste Life Is Strange-game hebben jaren moeten wachten op de terugkeer van hun favoriete personage Max Caulfield en nu is het eindelijk zover! Life Is Strange: Double Exposure is namelijk een direct vervolg op de eerste deel en speelt zich zo’n tien jaar later af.
Max heeft Arcadia Bay achter zich gelaten en is inmiddels werkzaam als huisfotograaf voor de prestigieuze Caledon University, in Lakeport (Vermont). Haar krachten om de tijd terug te spoelen zwoor ze nooit meer te gebruiken, maar als zij op een decemberavond op het lichaam stuit van haar vriendin Safi, lijkt ze geen andere keuze te hebben. Echter, in plaats van de tijd terug te draaien, ontdekt Max dat ze nieuwe superkrachten heeft. Ze kan namelijk twee tijdlijnen naast elkaar zien.
In de game kunnen spelers gebruikmaken van de zogenoemde Shift-kracht om tussen de twee parallelle tijdlijnen te wisselen: de Living en Dead World. In de Living World is Safi nog in leven en wordt er volop voorbereid op het grote Kerstfeest, terwijl in de Dead World het verdriet groot is en de festiviteiten zijn afgelast. Visueel wordt er ook onderscheid gemaakt tussen de twee tijdlijnen. Zo is de Living World heel kleurrijk en warm, terwijl de Dead World grauw is en meer gebruik lijkt te maken van koude kleurtinten.
Naast de mogelijkheid om van tijdlijn te wisselen, beschikt Max ook over een Pulse-vermogen, waarmee ze een kijkje kan nemen in de andere tijdlijn, voordat ze ernaartoe springt. Dit geeft ook de mogelijkheid om gesprekken af te luisteren, die in de parallelle tijdlijn worden gevoerd. Deze nieuwe gameplay-elementen passen goed bij het murder mystery aspect van de game en zijn in het begin leuk, maar worden al snel repetitief. Zo moet je constant heen en weer wisselen tussen de verschillende tijdlijnen, en hoewel ze van elkaar verschillen, bevind je je wel in dezelfde omgeving. Het is daarnaast ook niet mogelijk om zomaar van tijdlijn te wisselen, hiervoor moet je namelijk naar zogenoemde shift spots. Backtracken is hierdoor onvermijdelijk en ik betrapte mezelf af en toe op de gedachte “moet ik nu alweer terug?” De werking van deze superkracht lijkt daarentegen ook niet heel consequent. Max heeft mogelijkheid om objecten uit de ene tijdlijn naar de andere tijdlijn mee te nemen, terwijl sommige objecten dit uit zichzelf lijken te doen, wat natuurlijk goed uitkomt voor het plot. Tevens is ook onduidelijk of de Shift-kracht zichtbaar is voor iedereen in de omgeving; in eerste instantie lijkt het erop dat niemand kan zien dat Max van de ene tijdlijn naar de ander springt, terwijl op een cruciaal moment één van de hoofdpersonages dit wel kan zien. De regels en werking van deze superkracht lijken daarmee niet helemaal goed doordacht, en veranderen ten gunste van het plot.
De game kwam daarnaast erg traag op gang. Vooral het eerste hoofdstuk, samen met een groot deel van het tweede hoofdstuk, kwamen voelden aan als één grote tutorial. Daar valt op zich wel wat voor te zeggen, want op deze manier leer je natuurlijk de omgeving kennen, maak je kennis met een aantal belangrijke personages, en proef je de sfeer. Het tempo had voor mij persoonlijk wel iets hoger mogen zijn, daar de gameplay miniem was en je vooral gesprekken aan het voeren bent met de rouwende personages die Max dan wel kent, maar jij als speler nog helemaal niet. Dit verandert echter zo rond het derde hoofdstuk, waarbij eindelijk interessante plotwendingen plaatsvinden die je niet aan ziet komen. Dat is wel iets waar de franchise keer op keer in uitblinkt; de cliffhangers aan het einde van elk hoofdstuk maken wel dat je de game verder wilt spelen (ondanks dat de middenstukken van elk hoofdstuk wat langdradig waren.)
Zoals elke Life Is Strange-game, hebben de keuzes die je maakt invloed op het verloop van het verhaal. Naast de grote keuzes die de game je voorschotelt, zijn het ook de kleinere keuzes die invloed hebben en het lot van sommige personages zelfs kan bepalen. Door met iedereen te praten in je omgeving krijg je de mogelijkheid om een verschil te maken. Maar hebben deze keuzes wel echt zo’n grote invloed als de game je doet laten denken? Veel keuzes lijken helaas dezelfde uitkomst te hebben, met als enige verschil een bepaalde reactie van personages en hoe ze over je denken.
Daar we al snel met een relatief groot verlies te maken krijgen, heeft het verhaal van zichzelf al een sombere sfeer en de grote keuzes die de speler voorgeschoteld krijgt zijn dan vaak ook niet al te best. Zelf had ik het gevoel dat ik soms uit twee slechte keuzes – zeg maar gerust dilemma’s – moest kiezen, de één nog erger dan de ander. Het overheersende sombere karakter van de game zorgde niet altijd voor een heel leuke speelervaring. Wat ook niet helpt is dat Max zichzelf niet heel geliefd maakt, door zich overal tegenaan te bemoeien en haar neus in zaken te stoppen die haar eigenlijk niets aangaan.
Mooi om te zien blijft wel dat de Life Is Strange-franchise vooruitstrevend is en daarmee een afspiegeling is van wat er speelt in onze samenleving. Alledaagse onderwerpen komen hierbij voorbij, maar ook serieuze en duistere onderwerpen worden bespreekbaar gemaakt. Daarnaast is inclusiviteit ook belangrijk element; de makers van de game hebben ook weer in Double Exposure flink hun best gedaan om personages van allerlei verschillende achtergronden en milieus een stem te geven. Dit betekent echter niet dat elk personage even goed geschreven is en sommigen missen de diepgang die ze nodig hebben of verdienen. Hierdoor miste ik de klik die ik met de meeste personages in de voorgaande games wel had, en ook het constant heen en weer springen van tijdlijn kwam dit niet ten goede. Als gevolg verloor ik af en toe mijn interesse in zowel de personages als het verhaal, en maakten bepaalde wendingen minder indruk dan gehoopt.
Grafisch ziet de game er overigens prachtig uit. De stijl is nagenoeg hetzelfde als zijn voorgangers, en heeft nog steeds de herkenbare cartoon-achtige vibes, met hier en daar wat handgeschilderde afwerkingen. Wel leunt de grafische stijl van Double Exposure wat meer naar het realisme, wat mede komt door de animaties. Deze zijn een stuk overtuigender geworden dan de voorgaande games en daarmee ook realistischer. Vooral de gezichtsuitdrukkingen (en ogen!) zijn expressiever, met subtiele trekjes die vooral tot z’n recht komen tijdens emotionele gesprekken die personages met elkaar voeren. Wat ook opviel is dat de kleding een stuk complexer vormgegeven lijkt te zijn, wat de personages geloofwaardiger maakt. Tevens wordt er samengewerkt met herkenbare merken, zoals Dr. Martens.
Daarnaast zijn de omgevingen een stuk gedetailleerder en valt er hierdoor meer te zien. De makers hebben hun best gedaan om een levendige wereld te creëren, waar je als speler in rondloopt. Dit komt echter niet altijd tot z’n recht. Sommige NPC’s kijken je niet aan terwijl je een heel gesprek met ze aanknoopt, terwijl bij andere NPC’s de audio juist wegvalt. Anderzijds zijn ook momenten waar verschillende audiofragmenten door elkaar lopen en je dus geen idee hebt waar je naar zit te luisteren. Een beetje buggy is de game dus wel nog hier en daar, maar dat heeft gelukkig geen invloed op de voortgang van de game. De voice acting is daarentegen erg goed en overtuigend, en ook de muziek is weer zoals vanouds. Bij het opstarten van de game en het horen van de kabbelende, warme, ietwat melancholische indie/singer-songwriter muziek voelde de sfeer gelijk vertrouwd. Ditmaal wordt er voor de soundtrack samengewerkt met artiesten als Dodie, Chloe Moriondo en Tessa Rose Jackson. Laatstgenoemde is tevens de componist van de muziek van de game.
Conclusie
Life Is Strange: Double Exposure is een ambitieus vervolg op de eerste game en de mogelijkheid om tussen parallelle tijdlijnen te wisselen lijkt op het eerste gezicht een leuk gameplayelement, dat perfect past bij Max en het Life Is Strange-universum. Echter, de hoeveelheid heen en weer switchen zorgt voor repetitieve ervaring, wat ook afdoet aan het leren kennen van de personages. Ik miste de klik die ik met de meeste personages in de voorgaande games wel had. De game komt daarnaast wel erg traag op gang en het overheersende sombere karakter van de game zorgt niet altijd voor een heel leuke speelervaring, daar de keuzes die je maakt soms van kwaad tot erger gaan. De keuzes lijken overigens ook niet zoveel invloed te hebben als de game je doet laten denken. Grafisch ziet de game er wel prachtig uit en vooral de gezichtsuitdrukkingen zijn erg indrukwekkend.
+ Grafisch mooi vormgegeven
+ Indrukwekkende gezichtsuitdrukkingen
+ Overtuigende voice acting
+ Muziek
+ Parallelle tijdlijnen zorgen voor leuke gameplay…
– … die helaas wel repetitief wordt
– Komt erg traag op gang
– Keuzes voelen als een domper
– Buggy audio
