Lovecraft, dat is helemaal je ding of je voelt het niet zo. In ieder geval is er een grote schare aan gamers die er dol op zijn. Er zijn dan ook al een heleboel games verschenen met Lovecraftiaanse thema’s, waaronder Alone in the Dark en Bloodborne. The Sinking City is een nieuwe game die een poging doet de auteur een eer te bewijzen en dat werkt wel.
Als je een game maakt met Lovecraftiaanse invloeden, dan is het moeilijk om jezelf daar niet helemaal in te verliezen. Je maakt dan namelijk een wereld vol vreselijke fantasiewezens, die allemaal hun eigen achtergrondverhaal moeten hebben, terwijl je ook nog een hoofdpersonage hebt dat zowel een achtergrondverhaal als een ontwikkelend verhaal krijgt. Dan komt daar nog een hevig duister Lovecraftiaans sausje overheen én dan moet je nog beginnen met bedenken wat de gameplay-elementen en -verrassingen worden.
Love voor Lovecraft
Kortom, je moet heel wat in huis hebben om iets te maken dat Lovecraft eer aandoet. Niet dat je per se een ontwikkelstudio moet hebben die vier jaar met honderden mensen aan een game werkt, maar iets groots neerzetten met slechts een paar mensen is in dit geval wel heel ambitieus. Bij Frogwares werken een stuk of 80 mensen, dus het is zeker geen klein clubje. Toch is het ze in mijn ogen niet helemaal gelukt om echt sterke gameplay neer te zetten.
Frogwares is bekend van Sherlock Holmes en dat is soms een wat houterige game. Datzelfde merkte ik in The Sinking City. Je zit af en toe vast omdat je door allerlei menu’s moet, op zoek naar een clue, en als je steeds in de buurt van een personage dat je tegenhoudt bent, dan blijft hij maar hetzelfde herhalen. Het voelt een beetje houtje-touwtje, wat heel jammer is, want het verhaal is juist wel dik in orde.
Nachtmerrie
The Sinking City neemt je mee naar Massachusetts, waar je met een oorlogsveteraan en privédetective genaamd Charles Reed in een soort nachtmerrie-achtige sfeer op zoek te gaan naar antwoorden op de visioenen die hij heeft. Die antwoorden vindt je door met de vreemde wezens in die wereld te interacteren, en dat is niet altijd even vriendelijk. Het voelt allemaal wat trippy, maar samen met Charles sla je je er wel doorheen. Je moet alleen aan het begin even doorbijten, want er wordt niets uitgelegd waardoor je dus naar het kleinste dingetje moet kijken of het misschien wat meer duidelijkheid kan scheppen.
Kortom, deze game is wel een beetje werken, en waar je aan het begin er wat harder aan moet trekken om vat te krijgen op hoe de game werkt, zal je later merken dat de gameplay toch wat repetitief is. Gelukkig is er een goed verhaal en een groot aantal bijzondere vijanden, waarvan de één er nog meer bizar uitziet dan de ander. Je moet soms wel veel dialoog aanhoren, maar dat vind ik wel passen bij een game die zo duidelijk is geïnspireerd door Lovecraft, die trouwens tijdens zijn leven helemaal niet zo werd gewaardeerd.
Bovendien is dat praten belangrijk, want je bent een detective dus je moet anderen ondervragen om je bewijs te vinden. Dat kan met behulp van het Mind Palace dat veel spannender klinkt dan het is. Je moet de goede hints hier bij elkaar zoeken. Het is niet het meest inspirerende stukje gameplay dat ik ooit heb gezien, maar het is wel handig om het een en ander bij elkaar te hebben staan. Wil je echter wat meer actie, dan zal je de Mind Palace-gameplay waarschijnlijk vooral storend vinden.
Actie is er ook hoor, maak je geen zorgen. Je hebt een stuk of twintig wapens om lekker mee los te gaan op de gekke gedrochten die je tegen het vreemdgevormde lijf loopt. Het is, zoals gezegd, allemaal wel een beetje log en lomp, maar dat doet ook wel weer denken aan de oude horrorfranchise zoals Resident Evil, wat het ook weer passend maakt, zeker gezien het onderwerp. Bovendien hoeft het niet altijd maar soepel te zijn, want hierdoor moet je er juist wat harder voor werken en dat is tof.
Toch zou ik deze game niet per se aanraden, juist omdat het net even te oncomfortabel speelt voor langere tijd. En hij vraagt ook veel tijd, want niet alleen heb je lange gesprekken met allerlei wezens: je hebt ook nog een gigantische map om te ontdekken. En er zijn meerdere eindes mogelijk, al zou ik zelf dus niet zo snel neigen de game weer helemaal opnieuw te gaan spelen om te ontdekken wat het verschil is.
Laura haar oordeel:
The Sinking City houdt je van de straat en is duidelijk met liefde gemaakt: de ontwikkelaars begrijpen wat Lovecraft is en hebben dat in de hele spelwereld getoond, maar daarmee lijken ze af en toe te zijn vergeten wat sterke gameplay is. Op zich is het niet erg als een game niet heel lekker bestuurt, want het kan het ook juist moeilijker maken wat weer een uitdaging extra is, maar in dit geval is de game te lang om dat door de vingers te zien. Ook als dat rare tentakelvinger zijn van Lovecraft.
