The Lion’s Song is een spel dat niet per se heel bekend is. Dat heeft een paar redenen die ik natuurlijk in deze recensie uiteen zal zetten, maar aan de andere verbaast het me ook. De grafische stijl is namelijk zeer tof en heel herkenbaar.
De meeste games die we spelen grijpen niet zozeer terug naar het verleden: meestal bieden ze fantasiewerelden, krijgen we een kijkje in de toekomst of wordt er een mengeling gemaakt van fictie en fantasie. Wat zo tof is aan Lion’s Song, dat is de setting. Het speelt zich af in in Wenen in de beginjaren van de vorige eeuw. Daar wordt een verhaal vertelt over klassieke muziek, wat waarschijnlijk het grootste exportproduct is van de Oostenrijkse stad. Denk bijvoorbeeld aan Mozart.
Drie episodes
Het verhaal wordt verteld in drie episodes, waarbij je verschillende personages leert kennen. Eerst ben je Wilma, die graag groots wil worden in de muziekwereld. Haar compositie, The Lion’s Song, moet het helemaal gaan worden, zo meent ook haar leraar Arthur. In het tweede deel ben je Franz Markert, een schilder van portretten die net als Wilma zeer veel potentie heeft. In het derde deel ben je Emma, die zeer goed is met wiskunde en moeite heeft om als vrouw serieus te worden genomen. Alledrie zijn het mooie verhalen die je even meenemen in een heel andere wereld, in een andere tijd, in een ander leven op een andere plek.
Wat ik enorm waardeer aan het spel is dan ook juist de combinatie van setting, soundtrack en het uiterlijk. De sepia-kleuren, de retrographics en de prettige melodietjes maken dit een heel prettig spel om je heel wat uren mee te vermaken. Tegelijkertijd zijn er ook een heleboel dingen die het spel niet echt een spel maken. Het belangrijkste daarvan is dat er eigenlijk niet heel veel uitdaging en uberhaupt gameplay in het spel zit.
Point and click?
Het is een point-and-clickspel, maar je hoeft eigenlijk weinig te puzzelen of lang te zoeken. Meestal is het redelijk voor de hand liggend wat je moet doen en hoe, dus het spel voelt vooral als een verhaal dat aan je wordt verteld, waarbij je af en toe ook een rolletje mag spelen. Dat is niet erg, maar dat had wel iets uitdagender of spannender gemaakt mogen worden. Soms ben ik ook wel wat ongeduldig, dan heb ik geen zin om alle dialoog helemaal af te wachten, dus dat is ook wel mijn makke: ik klik soms door omdat ik zelf aan de slag wil, en daar is Lion’s Song geen geschikte game voor.
Gelukkig zijn de verhalen interessant genoeg om te blijven doorkijken, zeker omdat er nog een soort vierde deel aan vast zit waarin de boel even anders gaat dan zou je verwachten. Er is ook een grote knik naar jou als speler om het spel nogmaals te spelen als je er klaar mee bent, maar dat zou ik niet zo snel doen. Daar is het spel net even te langzaam voor. Wel vond ik het erg leuk om het spel te spelen in een tijd dat ik net voor het eerst in mijn leven naar Wenen was geweest. De sfeer van de stad, maar ook van de klassieke muziek, zit heel duidelijk in dit spel gebakken.
Laura’s Oordeel
Heel veel sfeer, een interessant verhaal, maar dus wel te weinig gameplay voor Lion’s Song, maar wat mij betreft moet je deze game even geprobeerd hebben, alleen al voor het bijzondere gevoel dat hij je kan geven.
+ Geweldige soundtrack, boeiend verhaal, visueel een plaatje
– Erg passief, gameplay is niet uitdagend genoeg
