De recensies waren wat gematigd over Alita Battle Angel, dus ik zat met een laag verwachtingspatroon in de bios. Best bijzonder, want één van de mensen achter de film is James Cameron, die in mijn optiek een visionair is. Dus ja, ik keek de androïde kat een beetje uit de boom en achteraf ben ik daar blij om.
Voor ik overal induik, schets ik eerst even snel waar deze flick over gaat. Als een mechanica-dokter een semi-werkend robotmeisje vindt, dan besluit hij haar weer een lijf te geven. Al gauw ontwikkelen ze een vader-dochterrelatie. Ze wonen in een akelige stad vol robots, mensen en alles daartussenin, waar het leven hard is en mensen leven voor een soort rollerderby-spel. De reden daarvan is onder andere dat de winnaar van dit spel een enkele reis wint naar de stad die boven hen zweeft en die wordt gezien als een soort hemel, vol rijke mensen die het goed hebben. Alita probeert in deze film te ontdekken wie ze is, maar ook wie en waar ze wil zijn. De mooie wereld boven haar lonkt, maar is het daar wel echt zo mooi?
Robert Rodriguez en James Cameron
Klinkt allemaal redelijk bekend, want deze thema’s komen vaker voor in postapocalyptische films: de wereld is verdeeld. Ik weet niet of het door deze setting komt dat mensen niet zo enthousiast waren over Alita, maar ik heb me er goed mee vermaakt. Het is namelijk helemaal niet zo’n slechte film. De wereld die door James Cameron (Avatar) en Robert Rodriguez (bekend van Sin City en Machete) is geschapen, is erg high fantasy, maar niet zodanig dat het heel ongeloofwaardig is. Bovendien straalt de boel van het (in mijn geval Imax)-scherm. De computeranimaties zijn fenomenaal.
Wat me echter vooral 100 procent meeviel aan de film, en waar ik zelfs enorm van genoot, dat is de persoonlijkheid van Alita. Hoewel ze geheugenproblemen heeft, toont ze regelmatig karakter en ik vond het tof dat je niet altijd precies kon voorspellen wat ze ging doen. Verder is de film redelijk voorspelbaar, maar er zitten toch genoeg kleine twists in om je engaged te houden.
Waarom doet ze dat nou niet eerder?
Die zal ik niet spoilen, maar de film als geheel was heel vermakelijk, omdat er diverse verhaallijnen lopen die allemaal goed samenkomen aan het einde. Sommige dingen zijn wel vreemd hoor, maar dat zijn van die typische filmdingen zoals: ja, waarom had ze dat niet eerder gedaan? Of: Hey, waarom stapt hij nu zo makkelijk over een principe heen, waar hij eerder in de film juist zo streng over was? Soms worden keuzes niet heel goed uitgelegd.
Wat me wel enorm opviel waren een paar dingen op het gebied van problematiek waarover we de laatste tijd wat vaker praten -zeker in Hollywood-. Het feit dat het personage van Michelle Rodriguez een soort blanke vrouw is, vond ik opvallend. Ik vroeg me af waarom daarvoor was gekozen, al kun je ook juist zeggen dat het niet uitmaakt: op zich was ras verder geen hoofdthema in de film, omdat het meer over een soort klassensysteem draaide, onafhankelijk van ras.
Mag ik je gevoelstech even testen?
Ook is er een heel fout moment waarop onze heldin haar gevoelstechnologie aan het testen is, en iemand zegt dat ze haar ogen moest sluiten, waarna ze zomaar gekust wordt. Juist met betrekking tot de discussies in de filmwereld van de laatste tijd, vond ik dat een opmerkelijk stukje, helemaal omdat ze daarna als een soort blinde vink compleet verliefd wordt op die persoon en letterlijk haar leven voor die persoon overheeft. Dat is iets dat we tien jaar geleden heel normaal hadden gevonden, maar wat nu door de recente discussies enorm opvalt.
Verder toont Alita zich een heldin die heel erg haar eigen weg probeert te gaan en die daarin grote risico’s durft te nemen. Ze wordt daarin tegengehouden en geassisteerd door haar “vader”, vriendje, vijanden en meer kleurrijke figuren die allemaal worden gespeeld door beroemde acteurs. Ik noem een Christoph Waltz, Jennifer Connelly en Mahershala Ali. Het is echter vooral Alita zelf, gespeeld door Rosa Salazar, die de show steelt door veel meer dan alleen haar opvallend grote ogen. Lekker gaan kijken dus!
