Er worden wat mij betreft veel te weinig couch co-op games gemaakt: spellen die je met zijn tweetjes op de bank (of in bed) kunt spelen. A Way Out is juist wel zo’n game. Sterker nog, je moet hem met zijn tweeën spelen. Nog iets leuks? Je speelt allebei een vent in de gevangenis, die eruit moet zien te komen.
Wat mij meteen al aansprak aan A Way Out is de verscheidenheid in persoonlijkheden. Je kiest allebei eerst wie je wil zijn: of de wat lievere Vincent of toch de bad boy Leo. Leo zit al een tijd in het gevang, terwijl het voor Vincent zo’n beetje zijn eerste dag is in de nor. Toch besluiten de twee al gauw samen te ontsnappen. Niet zozeer om vrij te zijn en verder te leven, maar juist om af te rekenen met iemand uit hun verleden. Yep, ze hebben allebei een appeltje te schillen met dezelfde persoon.
Josef Fares
Het mooie is dat de mannen allebei hetzelfde doel hebben, maar tegelijkertijd heel verschillend zijn. Ik koos natuurlijk meteen voor de wat gemenere Leo, zodat vriendlief de goedzak kon uithangen. Er is echter een andere reden dat ik voor Leo koos: hij wordt gespeeld door Josef Fares, die ook de maker is van deze game. Fares maakte furore met Brothers: A Tale of Two Sons. Dit project was aanzienlijk groter, en helemaal voor hem omdat hij ook nog eens een hoofdrol pakt in zijn eigen spel.
Hij heeft het ontzettend goed gedaan. A Way Out is enorm meeslepend en we hebben het in een halve dag helemaal uitgespeeld. Dat komt grotendeels omdat je wil weten hoe het verhaal verder gaat, maar ook omdat de gameplay heel subtiel in elkaar overgaat waardoor je voor je het weet drie uur aan de buis gekluisterd zit. Een van de mooiste momenten is wanneer je samen in een schacht zit en met de ruggen tegen elkaar omhoog moet zien te komen, want dan is het essentieel om samen te werken en balans te houden.
Verder is het vooral een festival van quick time events waarbij je snel op een bepaalde knop moet drukken om een actie te doen. Op zich is dat prima, maar heel moeilijk is het niet. Er zijn eigenlijk bijna geen stukken die echt opnieuw moesten, op een paar momenten dat we totaal niet aan het opletten waren na. Dat is wel jammer, want het is daardoor niet een heel uitdagende game.
Niet zo uitdagend
En ja, als een game niet zo uitdagend is, dan wil je er iets anders uithalen, zoals een interessant perspectief op het leven of op een andere manier een geweldige beleving. Die bleef uit. Het verhaal was erg cliché, de dialogen waren niet bepaald om over naar huis te schrijven en eigenlijk was het verhaal uiteindelijk ook best plat. Het is niet een game die diepe impact heeft en dat is jammer, want het heeft op zich wel heel veel ingrediënten die dit mogelijk zouden kunnen maken.
Dat gezegd hebbende waardeer ik de game wel enorm. Hij zal me niet mega lang bijblijven, maar ik vond het heel erg fijn om lekker samen gezellig op een druilerige zondagmiddag te spelen. Eerst nog even ruziemaken over wie wie speelt en dan gewoon lekker in het avontuur duiken met zijn tweetjes. Het is leuk om samen te bekijken wat je tof vindt aan de game en wat juist niet: welke personages je verschrikkelijk vindt, en welke je juist heel erg kunt waarderen.
Eindoordeel:
A Way Out is een mooie reis met goede graphics, overtuigende motion capturing en gameplay die subtiel in elkaar overloopt. Het verhaal is echter erg cliché en kan de aandacht moeilijk afleiden van de veel te makkelijke gameplay.
