In afwachting van de Zelda-game voor Wii U, dat nu toch misschien naar Nintendo NX wordt getild, zijn we blij dat er een zoethoudertje op de markt is gekomen. The Legend of Zelda: Tri Force Heroes is een handheldgame, maar het is niet een typische handheld-Zelda. In Tri Force Heroes stapel je Links op elkaar om zo puzzels op te lossen (door bijvoorbeeld met pijl en boog een bol te beschieten). Wel veel elementen uit Zelda, maar niet zo’n groots avontuur als we van Link gewend zijn. Bevalt dat?
Om te beginnen is het verhaal op zijn minst fascinerend te noemen. Bizar eigenlijk. Er is een voor ons nog onbekende prinses die helemaal into mode is, en op een dag wordt ze door een heks betoverd en draagt ze een soort apen-onesie. Haar hele gevoel voor stijl is weg, en dat is natuurlijk het grootste probleem ooit. Zelfs vadertje de koning is in tranen uitgebarsten, en daarom moet de hulp worden ingeroepen van Link.
Als je in je eentje speelt, dan kun je naast Link twee extra Links inroepen. Ik verwachtte dat deze door de computer gestuurd met je meeliepen, maar helaas. Ze verplaatsen zich alleen als jij dat specifieke Linkje selecteert. Dat is nogal een gedoe natuurlijk, want als je net lekker met een Link op gang bent, dan kom je op een gegeven moment weer bij een puzzel waarbij die andere twee Linkjes benodigd zijn en dan moet je die los van elkaar weer gaan ophalen. En als je wel een totempaal maakt, dan nog kun je niet wandelen met de onderste en schieten met de bovenste tegelijk. Dat is heel irritant, want zo blijf je steeds wisselen.
Speel je de game echter met anderen, wat heel goed kan omdat er maar een gamecartridge benodigd is om het met anderen te spelen, dan kruipen je vrienden in de huid van de andere Links, en zoals je waarschijnlijk verwacht is dat aanzienlijk aantrekkelijker. Je kunt met zijn drieën de hele wereld (die bestaat uit 32 levels) doorkruizen en samen puzzelen om verder te komen. En samen lachen om de idiote grapjes die in deze game zitten, dat onderwerp alleen al zou normaliter veel gamers wegjagen, maar omdat het het Zelda-stempel heeft, lijkt Tri Force Heroes ermee weg te komen.
Wat mij heel erg aantrekt in Tri Force Heroes, is dat het me veel doet denken aan een van mijn favoriete games allertijden: A Link to the Past. Niet alleen qua perspectief, maar ook qua wapens. Je begint meteen met een zwaard, maar krijgt al gauw een pijl-en-boog en bommetjes om rond te smijten. Ook een van mijn persoonlijke favo’s, de boemerang is weer terug. Altijd handig als je in een keer een paar verschillende vijanden wilt uitschakelen. Want ook in Tri Force Heroes krijg je weer allerlei dungeons voor je kiezen en daarin wemelt het van de vijanden.
Wat een andere grote nieuwe feature is aan Tri Force Heroes, is dat de kleding van Link een belangrijke rol speelt (hoe kan het ook anders!). Je kunt bijvoorbeeld betere boemerangs gooien als je het speciale ‘Boomeranger’ pakje hebt aangetrokken. Er zijn ook kostuumpjes die ervoor zorgen dat je niet meer op ijs glijdt en dat je meer hartjes hebt zodat je niet elke keer zo triest hoeft neer te vallen. Het doet altijd een beetje pijn in mijn eigen hart als dat gebeurt. Ze zijn niet essentieel, volgens mij kun je de game ook uitspelen zonder speciale pakjes te gebruiken, maar ik vind het leuk om de Linkjes iets anders te zien dragen.
Wat altijd belangrijk is bij Zelda-games, is om je niet te laten ophaasten door de dorpsbewoners. Soms moet je echt even de tijd nemen om de wereld goed in je op te nemen, zodat je de route op je duimpje kent. Ik vind het ook altijd leuk om nog even wat gesprekjes aan te knopen met dorpelingen of huisjes binnen te vallen. En het aan elkaar rijgen van struikjes wanneer mijn zwaard glinstert, heerlijk! En ik vind het wel geinig om zo’n rare reden te hebben om weer helemaal op avontuur te gaan.
Wat ik alleen heel erg irritant vind, is om deze game in je eentje te spelen. Het voelt zo inefficiënt om steeds weer te moeten schakelen tussen Linkjes. Helemaal als elk zo zijn eigen wapen heeft, dan blijf je steeds worstelen met het selecteren van de verkeerde enzovoort. Het meest irritant is dat je niet gewoon kunt lopen en schieten tegelijk wanneer je een totem hebt gemaakt, ik heb vooral in de eerste levels daar al meteen heel veel mee zitten hannesen. Sta je net even de verkeerde kant op te kijken, dan moet je weer opnieuw je wandel-Link selecteren en daarna weer degene op de top om te schieten.
Laura’s Oordeel:
The Legend of Zelda: Tri Force Heroes is het allerbeste met meerdere gamers, en ik blij dat Nintendo dat ook op gemakkelijke wijze mogelijk maakt. In je eentje is het alsnog de moeite waard, vanwege de Link to the Past-achtige opzet en het leuke gebruik van verschillende kostuumpjes. Je bent er ook lang mee zoet, waardoor dit ook een goede game is voor de kerstvakantie die er alweer bijna aan zit te komen.
+ Veel humor, hele toffe multiplayer, goede puzzels, grappige inzet kostuumpjes
– Verhaal is heel bizar, solo-spelers moeten veel geduld hebben
Kopen als je: Twee andere 3DS-bezitters weet om de game mee te spelen, want dan is hij toch echt op zijn allerbest.
