Laatst speelde ik Tearaway: Unfolded, de PlayStation 4-versie van Tearaway, dat enige tijd geleden op de Vita uitkwam. Een heerlijke game waar je instant vrolijk van wordt, want Atoi is om te zoenen zo lief en elke keer dat er weer een eekhoorntje in beeld springt dan heb je zin om een klein gilletje uit te piepen van schattigheid.
Nu is de game niet zo enorm veranderd qua hoe het in elkaar zit, maar daarover zal mijn collega Sandra in haar review binnenkort meer over vertellen. Wat echter wel een groot verschil is, dat is het verschil in besturen. Op de Vita moet je je vinger tegen het achterscherm duwen, maar dat kan natuurlijk niet op de PlayStation 4. Met de controller is het daarentegen weer mogelijk om via het lampje in de game ‘te schijnen’ en zo het pad te verlichten voor Atoi.
Ik hou daarvan; ik heb enorm genoten van LittleBIGPlanet Vita waarbij je met je vinger allerlei schuifjes kon openzetten, en ook hier bij Tearaway op de PlayStation 4 is het leuk om eens andere functies van het apparaat te gebruiken dan alleen maar de knopjes. Ze doen die extra functies er immers niet voor niets op toch?
Soms denk ik dat ze dat wel doen. Dat ze dat alleen maar doen om te doen overkomen alsof die extra functies een wereld van verschil maken om nieuwe klanten te trekken. Dat is heel erg slim, alleen is het uiteindelijk elke keer weer een teleurstelling. Ik was zo dol op Kinect, ik hield extra van Nintendo door die ‘gekke’ besturing van Wii en die vreemde grote knop op de PlayStation 4-controller leek me ook wel interessant, maar de laatste tijd wordt er zo weinig gedaan met die dingen.
Nu valt het met die grote knop op de PlayStation 4-controller nog mee, die gebruik je nog wel regelmatig, maar er kunnen zoveel meer dingen met die controller en dat laat maar zelden een game zien. Zijn ontwikkelaars bang dat de hardcore gamers zich laten afschrikken door die andere manieren, zelfs als dat slechts kleine tweakjes zijn waarbij je nog gewoon op de bank kunt blijven zitten?
Ik vind het wel jammer, want het is wat beperkend om altijd maar op knoppen te drukken terwijl je zo leuk gebruik kunt maken van beweging, ergens heenwijzen enzovoorts. Het hoeft niet de hele tijd, maar af en toe zoals in Tearaway. Vandaar dat ik het graag speel; ik mag het avontuur al helemaal op Vita hebben beleefd (en het is helaas nog steeds kort), maar het is toch een meerwaarde om dat op die andere besturingswijze weer opnieuw te beleven.
Spijtig dat Tearaway onder de diehard gamers nog niet heel erg wordt erkend als briljante game; ik denk dat het de schattigheid is die afschrikt. Zonde, want zowel gamers als ontwikkelaars kunnen veel van de besturing van Tearaway leren, of dat nu op PlayStation Vita is of op PlayStation 4. Ze mogen best een beetje durven, er is nog zoveel te ontdekken, en als het slechts een bijkomstigheidje blijft en geen moet, dan hoeft het geen grote financiele riciso’s met zich mee te brengen. Ik ben benieuwd hoe we gamen over vijftien jaar. Eens zien of we zelfs de hardcoorste gamers bij ons kliekje krijgen.
