Column: Vaarwel Satoru Iwata

Het mag je niet zijn ontgaan, vandaag is bekend geworden dat Nintendo-directeur Satoru Iwata is overleden. Dit weekend stierf hij na ruim een jaar vechten tegen kanker in de galwegen. Hij was er al niet bij op E3 2014 door zijn gezondheid en ook E3 2015 moest hij verstek laten gaan door de ziekte die uiteindelijk zijn dood zou betekenen.

Normaliter als een bekend persoon doodgaat, dan is dat rot. Dan denk je: he gatverdamme! Maar daarna ga je weer gewoon verder met je leven en denk je er niet veel meer aan. Bij Iwata is het helemaal vreemd, want dat is de directeur van een bedrijf. Toch heb ik me er de hele dag mee bezig gehouden. Dat was onverwacht, want het is niet alsof ik hem ooit ontmoet heb.

Ik heb er uiteraard over zitten denken waarom er zo heftig op zijn dood wordt gereageerd binnen de gamewereld (en ook echt alleen daar, want op mijn werk vandaag haalde iedereen zijn schouders op: wie was dood? Oh, die ken ik niet). Het is waarschijnlijk omdat Iwata zo eigen was. Hoewel hij een zeer hoge positie heeft en dus een typische Japanse zakenman zou moeten zijn, komt hij helemaal niet zo over. Hij zat eens in de zoveel maanden in een Nintendo Direct-filmpje, deed gekke dingen met bananen, plakte Mario-snorren op enzovoorts; alles om te zorgen dat Nintendo niet suf overkwam en om te laten zien hoeveel hij van zijn werk hield.

Daarom voelt het ook zo alsof hij dichterbij je staat dan de meeste directeuren. Hij kwam oprecht over en hij durfde zichzelf voor gek te zetten om zijn gamers te bereiken. Ondanks al die gekke gedragingen bleef je toch respect voor hem hebben, juist door zijn betrokkenheid bij het eindproduct, en de manier waarop hij de Nintendo Direct altijd netjes afsloot met een knikje of een buiginkje.

Dat hij zich zo gedroeg is extra bijzonder, omdat hij de allereerste Nintendo-directeur was die niet tot de familie Yamauchi behoorde. Je zou denken dat hij zich dan juist wel gedeisd zou houden en zich heel erg wilde bewijzen, maar hij speelde in zijn loopbaan niet op safe en hij koos zeker niet altijd voor de makkelijke weg. Wii U is een recentelijk voorbeeld van hoe zijn keuzes soms niet goed uitpakten, maar Nintendo 3DS en Wii tonen dat Iwata kennis van zaken had.

Dat is het, het is die mengeling van enerzijds een man die dichtbij zijn klanten stond, anderzijds een man die kennis had van zijn product. Het is zo jammer dat hij net moest gaan op het moment dat Nintendo niet zo lekker in de markt ligt, want Iwata heeft juist gezorgd dat Nintendo prachtige jaren heeft gehad. Prachtige jaren, terwijl het toch altijd onderscheidend durfde te blijven en niet per se voor meer geheugen en betere graphics ging. Ik ben heel benieuwd of en hoe Nintendo haar gezondheidsplannen gaat uitrollen, en natuurlijk naar de nieuwe console NX die in ontwikkeling is. Het doet pijn te beseffen dat deze man daar niet bij zal zijn.

U wordt gemist, meneer Iwata.