Zweverig (die ga je nog meer horen), mooi, apart. Dit zijn zomaar een paar woorden die mij te binnen schieten wanneer ik aan Toren denk, maar er gingen ook heel wat andere gedachten door mijn hoofd!
Soms kom je een game tegen, waarvan je niet zo goed weet wat je ervan moet vinden, tot het einde. Toren is zo’n game. Ik deed er maar liefst twee uurtjes over om hem uit te spelen. In deze twee uurtjes beklom ik een toren, een boom, versloeg ik een draak, waarna ik hem nog een keer moest verslaan. Ook maakte ik zand figuren, zwaaide ik met mijn zwaard, trotseerde ik droom werelden en groeide ik van een baby op tot een mooie vrouw, waarna ik als een soort Benjamin Button weer terug de tijd in ging. Volg jij het nog?
Toren is de eerste indiegame van de Braziliaanse developers Swordtales. Jij bent Moonchild. Een schattig meisje in soms een rode, soms een witte jurk, hoe dan ook, heldhaftig is ze zeker. Moonchild word geboren met een taak, wat deze precies is weet ze alleen nog niet. Wat wel bekend is, is dat de maan verdwenen is en dat jij schijnbaar een grote verantwoordelijkheid op je schouders meedraagt.
De graphics in de game vind je; of mooi en je ziet ze als een huisstijl, of je vind ze er lelijk en achterhaald uitzien. Ik ga voor het eerste. Hoewel er veel niet klopte, klopte veel andere dingen weer wel. Waar het soms mis ging waren kleine glitches, raar geplaatste objecten en de wat moeilijke bewegingen. Ik spawnde na een val tot mijn dood in de toren, waarna ik meteen door de grond naar beneden viel en weer dood ging, om vervolgens wel correct te spawnen. Dit gebeurde helaas twee keer. Wanneer je door de soms wat houterige besturing en dit soort kleine glitches heenkijkt, zie je hopelijk net als ik, een mooie en boeiende wereld.
De game heeft mooie gedichten en wijze levens quotes die je aan het denken zetten… Of je zit er raar naar te kijken en ze dringen niet echt tot je door, of je denkt, dat zouden ze op een kussentje moeten printen. Je moet ervan houden – het ietwat zweverige. Maar goed, zoveel dingen in het leven zijn wat vaag en raar. Dat is waar het om draait in de game. Het leven! Deze nuchtere Groninger begint zowaar zelf al zweverig te praten nu. Wees overigens voorzichtig met je levens, want de checkpoints zitten op rotte plekken waarbij je vaak stukken opnieuw mag gaan rennen, klimmen, klauteren, enzovoort. Een zweverige optie was zeer op zijn plaats geweest.
Heathers Oordeel
De game werkt zich naar een mooi climax toe. De puzzels zijn niet ingewikkeld, de glitches ga je accepteren, de rare -komt ‘ie weer- zweverige quotes ga je opeens helemaal begrijpen, of denkt ze te begrijpen en alles komt samen tot een bijzonder einde. Een review van de PC-versie kun je hier vinden.
+ Apart verhaal, eigen stijl, leuke indiegame.
– Glitches, stroeve besturing.
