Games zie ik graag als tijdschriften of bonbons. Je koopt het, want het ziet er fascinerend uit, maar eigenlijk weet je niet helemaal wat erin zit. Het enige dat je weet is dat het een fijne mix is van allerlei dingen, die dan hopelijk op geweldige wijze samenkomen. Nu weten games daar bijna altijd goed in te slagen, maar gek genoeg vind ik het helemaal niet erg als ze dat niet doen.
Van sommige games kan ik prima accepteren dat ze niet allerlei variatie en vernieuwing met zich mee brengen. Dat stoort mij, want ik zou dat niet goed moeten vinden, toch? Ik zou toch altijd moeten verlangen naar een vernieuwende ervaring? Blijkbaar neem ik genoegen met iets dat me helemaal niet verrast, eenheidsworst die niets spannends om het lijf heeft.
Ik heb dat met meerdere games meegemaakt de laatste weken en het verward me. In de uberschattige A Good Snowman is Hard to Build bijvoorbeeld, weet dat puzzelelementje me best te vermaken. Het verandert niet, het is niet spannend, die game is typisch een 7; geen uitschieter, veel te kort ook, maar je kunt het ook geen onvoldoende geven. Toch is dit in mijn hoofd een game die onder de 9’ens mag vallen; vanaf de eerste drie seconden dat ik deze game speelde, wist ik dat ik per se alle sneeuwpoppen gebouwd moest hebben. Simpelweg omdat ik het heerlijk vind om te doen.
De Mario vs Donkey Kong-franchise, toevalligerwijs ook een puzzelaar, weet datzelfde in me los te maken. Elke keer speel ik die games weer en vermaak ik me ermee van begin tot einde. Maar inmiddels word ik er niet meer superenthousiast van. Ik was zelfs een beetje teleurgesteld ditmaal, want Tipping Stars op Wii U bevat helemaal niet een spelmechaniek die ik blijkbaar gefantaseerd heb tijdens E3 2014. Ik dacht dat je je televisiescherm moest gebruiken om een overzicht te krijgen van het hele level, maar daar kun je dus ook je pookje voor gebruiken. Saai…
De Professor Layton-serie (begin je ook inmiddels een thema te zien?) is een game die zich helemaal goed met dat ‘bonbons/tijdschriften’-ding laat vergelijken. Een game met een nieuw verhaal en allerlei puzzels in verschillende soorten. Het is altijd al een gamefranchise naar mijn hart geweest, vooral dankzij de prachtige artstyle, maar zelfs die games vond ik op een gegeven moment niet heel boeiend.
Tenminste, en dat is dus wat ik zo vreemd vind, het boeit me ook weer wel. Ondanks dat ik precies weet wat ik kan verwachten, zit ik toch nerveus op mijn stoel heen en weer te wippen, wachtend tot die nieuwe game uit Professor Layton of Mario vs Donkey Kong eindelijk in mijn bezit is.
En ik speel ze uit, niet altijd in een ruk (dat is bij Layton vooral een uitdaging die ik door werk en slaap niet zal kunnen waarmaken), maar ik speel ze, ik beleef er plezier aan, enzovoorts. Dit is geen column die een antwoord biedt voor mensen met hetzelfde probleem, sorry daarvoor, maar ik hoor graag of er meer franchises zijn waarbij je datzelfde gevoel hebt. Ik ga nog maar een puzzeltje doen, of 2…
