De een houdt van gekke puzzeltjes, de ander doet vaak gek en maakt zelf overal een puzzel van. Als de Engelse gentlemen Layton de Amerikaanse advocaat Phoenix Wright tegen het lijf loopt, wat zou er dan gebeuren? Je maakt het mee in Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney.Het beste van beide wereldenR. Kelly en Jay Z maakten ooit een album genaamd: Best of Both Worlds. Een album dat zo goed werd ontvangen, omdat het immers een van de koningen der hiphop verenigde met een van de koningen der RnB, dat er een tweede deel volgde. Een succesverhaal dus. Met de game Professor Layton vs. Phoenix Wright: Ace Attorney is eigenlijk precies hetzelfde aan de hand. De grappige rechtbankfranchise en de schattige puzzelfranchise worden samengebracht in dit eerste deel van wat misschien ook wel een aparte franchise zou kunnen gaan worden.Een dingetje wat van mij alvast anders had gemogen, is de naam van de game. Sowieso heb ik met de franchise van Phoenix altijd moeite gehad. Het is immers zo ingewikkeld; heet het nou Phoenix Wright, heet het Ace Attorney en hoe zit dat verder dan, want de hoofdrolspeler heet Alex? Verwarrend, maar zodra ik mijn eerste DS-stylus op het scherm zette en me in de eerste rechtszaak verdiepte, was ik verkocht. Niet veel langer kwam ik in aanraking met Professor Layton, een franchise die je op een hele andere manier laat puzzelen. Wederom een gameserie die ik inmiddels deel na deel verslind.Hoe mooi is het dan, als die twee elkaar vinden? Dat antwoord lees je binnen niet al te lange tijd, want het is natuurlijk wel wat als enkele gameseries binnen je top 10 favo franchises samenkomen. Hoe gaat dat ook in zijn werk? Beide games mogen dan wel van een anime-stijltje zijn voorzien, Phoenix is heel wat anders getekend dan Layton. Om nog maar te zwijgen van hoe de gameplay dan is; zien Layton en Phoenix elkaar meteen in de rechtbank en gaat Layton dan iemand bestraffen door kleine puzzeltjes te maken, terwijl je ook af en toe de kant van Phoenix speelt die juist probeert te laten zien (door middel van bewijzen en meer lange-termijn-puzzelen) dat de gedaagde onschuldig is?
Lekker lezenGelukkig ben ik geen gamemaker, want het is een lastige klus om je dat allemaal voor te stellen. Hoe behoud je bovendien de authentieke elementen uit beide gameseries? Genoeg vraagtekens, ik heb de game op mijn 3DS geopend en me een periode even helemaal van de buitenwereld afgesloten. Immers had ik belangrijke zaken te doen, namelijk het zorgen dat mysteries werden opgelost en mensen niet onschuldig achter slot en grendel moesten. Let op, beide franchises zijn echte leesgames dus je ben veel tekst aan het verwerken. De intro is vrij lang, waardoor je je al in spanning steeds meer gaat afvragen hoe het zit met Phoenix. Het verhaal wordt in eerste instantie namelijk verteld via Professor Layton en zijn rechterhand Luke Triton. Sterker nog, de game voelt in eerste instantie als een Layton-game, compleet me puzzels, bekende personages uit die serie en het rondlopen en onderzoeken van steeds weer nieuwe plekken onder het genot van regelmatig opkomende cutscenes die wegkijken alsof het anime is.
Twee hoofdrolspelers, een gameIk ben de eerste akte vooral heel verbaasd geweest over hoe de twee tekenstijlen mooi in elkaar zijn geblend, terwijl je toch die feel van beide franchises heel duidelijk meekrijgt. Enerzijds komt dat omdat Phoenix op de standaard wijze wordt geintroduceerd, oftewel, zonder ook maar een idee te hebben waarom hij eigenlijk bij de rechtszaal staat. Layton komt met al zijn Britse charme op de proppen en de muziek neemt je meteen mee naar de Curious Village, de Doos van Pandora en waar die man en dat kleine jochie ook maar allemaal zijn geweest. Een genot om die twee franchises zo mooi naast elkaar te zien, of beter nog: ietwat te zien verweven. In het verhaal komen Layton en Luke terecht in het Middeleeuws lijkende stadje Labyrinthia. Hierbij heb ik me regelmatig geergerd aan het gedrag van Layton. Ten eerste rende hij weg van een situatie waarvan ik had verwacht dat hij weer met een ‘a real gentlemen’-preekje zou komen. Ten tweede was hij in deze game zo naief, alsof hij geen professor maar een putjesschepper was. Hij leek er helemaal niet zo over na te denken of bij stil te staan dat het misschien wel echt in de middeleeuwen speelde of wat er dan precies aan de hand was. Met andere woorden, hij vermaakte zich een beetje te veel. Hij liet zich afleiden en dat past niet bij Layton.
Genoeg gemixt?Ik vond bovendien dat de werelden nog niet genoeg door elkaar heen waren geblend. Er zijn zoveel gebeurtenissen en personages in beide franchises voorgekomen, dat het zonde en ietwat belachelijk lijkt dat er allemaal nieuwe personages bij worden gehaald. Aan de andere kant heet deze game niet Layton and Phoenix, maar Layton versus Phoenix, dus helemaal gemixt worden ze toch nooit. En dat is maar goed ook trouwens, want beide franchises zijn juist ontzettend krachtig van zichzelf.Ik heb me verder dan ook heel erg goed vermaakt met deze game. Je bent er echt heel wat treinreisjes van een uurtje mee zoet en het is daarbij aan te raden oordopjes op te doen zodat je het geluid van het spel kunt horen. Je leert bij het spelen van Layton vs. Phoenix namelijk pas echt hoe belangrijk geluid is. Het moment dat ik de bliep-geluidjes hoorden toen iemand des Phoenix’ begon te praten, voelde ik me als het ware thuiskomen.
Goede opbouwIn het begin vond ik de game wel erg makkelijk, zowel het rechtszakengedeelte als de puzzels van Layton. Toch weet het spel dit naarmate de game vordert wel meer op te pakken en moeilijker te maken. Het is als een fijne droom om je bezig te houden met Labyrinthia, het verhoren van mensen en het presenteren van bewijzen als de rechter dat nodig heeft. Wat beide franchises ook altijd al gehad hebben, is veel humor. Rake humor vind je ook in deze game en het wist regelmatig een glimlach op mijn gezicht te toveren. Het is geen humor waarvan je de grapjes aan anderen zult navertellen. Nee, het is juist wat subtielere humor waardoor je nog meer een goede band krijgt met de personages en de sfeer wat intiemer wordt.
De game wordt nog voorzien van downloadbare content, waaronder een nieuwe verhaallijn geschreven door Shu Takumi. Iets tofs om naar uit te kijken, vooral omdat het in twaalf delen wordt gereleased in plaats van in een keer alles tegelijk. Je moet er wel eerst eenmaal de game voor hebben uitgespeeld, dus een extra stimulans om door te blijven ‘pressen’ als je het even helemaal niet meer weet. Kortom, zelfs als je klaar bent nog genoeg te doen in deze grappige cross-over. Ook voor de 3D-effecten kun je Professor Layton vs. Phoenix Wright proberen, want hij geeft de diepte mooi weer.Wat mij betreft mag deze game snel voorzien worden van een tweede deel. Het is alleen hopen dat Capcom en Level-5 daarin nog meer op durven te gaan in hun eigen franchisewerelden. Over eigen werelden gesproken, ik ga eens opsnorren of er al iets voor de game te downloaden is. Phoenix en Layton zijn samen sterk gebleken en beide heren zullen hun fans zeer tevreden stellen met deze langverwachte cross-over.
Laura’s Score
Gameplay: 8/10
Fun: 9/10
Levensduur: 8/10
Graphics: 9/10
Originaliteit: 7/10
Totaalscore volgens reviewer: 8,2
