Ik klem mijn klamme handen om de controller. Zweet parelt op mijn voorhoofd, terwijl de spanning oploopt.
Ik heb ‘m bijna, nog een paar goeie klappen en het is gedaan met hem. Na 20 pogingen mag dat ook wel eens en ik ben verder gekomen dan ooit. Het gaat me zeker lukken deze keer. Haha, nu heb ik ‘m echt bijna! Deze aanval moet het worden, want ik heb ook bijna geen health meer. Daar gaan we……. aaaaaaaaah, neeeeeeeee! Weer verloren van die stomme eindbaas. Alweer. That’s it, ik kap ermee voor vandaag. Morgen weer een dag.Of ik het morgen echt nog eens ga proberen, hangt af van hoe leuk het spel van tevoren was. Bij Uncharted 2 was de allerlaatste vijand echt een rotklus, maar toen had ik al het hele spel doorgespeeld en het avontuur was zo gaaf. Dus dan ga ik ervoor. Overigens had ik die eindbaas binnen een poging of zeven naar de eeuwige jachtvelden gestuurd. Het valt me op dat het bij mij vooral de Japanse spellen zijn, waar ik door dit soort fratsen de brui eraan geef. Waarom maak je de moeilijkheidsgraad in een spel vijf hoofdstukken achter elkaar prima te doen en gooi je ‘m dan ineens omhoog? Of dat de levels prima te doen zijn, maar bij de bazen wordt je genadeloos afgemaakt, voordat je doorhebt wat je overkomt. Ken je die Japanse eindbazen? Je moet eerst zijn schild wegschieten met dat ene speciale geweer (waar je nooit kogels voor vindt), dan kun je hem met je zwaard in zijn oog raken die slechts 1 keer per tien seconden opengaat. Vervolgens moet je snel via een quick time op zijn rug terecht komen en daar geef je hem nog een paar rake klappen. Plots draait dat addergebroed zich weer om en mag je die methode een stuk of vijf keer toepassen. Na die vijf keer wordt die baas echt boos en veranderd hij in een monster en mag je uit gaan vinden wat je nu weer moet doen om die gast af te maken. Je health staat echter wel op een derde. Ik hou van een uitdaging, maar dit soort taferelen ontnemen mij mijn gameplezier. Ik heb met de feestdagen The Last Story voor de Wii gekregen. Echt een tof spel. Leuke personages en met de classic controller van de Wii is de besturing goed te doen. Ik kreeg hoop. Vanaf hoofdstuk 11 of 12 krijg jij ineens de leiding over de party en moet je de anderen commando’s geven. Mijn laatste sprankje hoop was gevestigd op de zelfredzaamheid van de groep, maar dat was tevergeefs. In gevechten wordt het ineens belangrijk dat we gebruik gaan maken van elkaars spreuken. Met als gevolg dat de gevechten tegen grote vijanden ineens niet meer te doen zijn. Superirritant! Ik ben in huilen uitgebarsten. Waarom de formule halverwege veranderen? Ik kon nog beter leven met Ni no Kuni, daar merkte je tijdens de demo al dat de besturing en gameplay nergens op leek. Dan weet je waar je aan begint. Maar halverwege is puur leedvermaak. In 2010 speelde ik Castlevania: Lords of Shadow. Geweldig spel en ik heb ‘m uit weten te spelen. Maar als ik deze game nu nog eens speel, stop ik op een gegeven moment. Omdat ik weet dat er vanaf dat moment alleen nog maar onmogelijke levels komen. Dan denk ik:”Laat maar, ik heb ‘m al een keer uitgespeeld. Ik ben zo trots, dat ik het bijna op mijn CV heb gezet. Wat een waanzinnige voldoening kan je toch krijgen als je zo’n moeilijke game hebt uitgespeeld. Zucht, oké. Ik probeer het nog één keertje dan.
